faebook

Τρίτη 15 Ιουλίου 2008

On Drugs (Περί Μαστούρας)

Απόσπασμα από το βιβλίο του Stephen King,
On Writing (Περί Συγγραφής) Εκδ. Bell

(σελ.104, παρ. 2):


Η ιδέα ότι η δημιουργική προσπάθεια και οι ψυχοτρόπες ουσίες είναι πράγματα αλληλένδετα είναι ένας από τους μεγάλους δημοφιλείς διανοουμενίστικους μύθους του καιρού μας. Οι τέσσερεις συγγραφείς του 20ου αιώνα το έργο των οποίων των οποίων ευθύνεται κυρίως γι’ αυτό είναι μάλλον ο Χέμινγουεϊ, ο Φιτζέραλντ, ο Σέργουντ Άντερσον και ο ποιητής Ντίλαν Τόμας. Είναι οι συγγραφείς που σε μεγάλο βαθμό διαμόρφωσαν την εικόνα μας ενός υπαρξιακού αγγλόφωνου ρημαγμένου τόπου όπου οι άνθρωποι έχουν αποκοπεί ο ένας από τον άλλον και ζουν σε ατμόσφαιρα συναισθηματικού στραγγαλισμού και απόγνωσης. Αυτές οι έννοιες είναι πολύ οικείες στους περισσότερους αλκοολικούς και η κοινή αντίδραση προς αυτές είναι η θυμηδία. Οι συγγραφείς που κάνουν κατάχρηση ουσιών δεν είναι παρά απλοί χρήστες· κοινοί μπεκρήδες και πρεζόνια, με άλλα λόγια. Οποιοσδήποτε ισχυρισμός ότι τα ναρκωτικά και το αλκοόλ είναι αναγκαία για να αμβλύνουν μια οξύτερη ευαισθησία δεν είναι παρά συνηθισμένες ανοησίες κάποιου που προσπαθεί να βρει δικαιολογίες. Έχω ακούσει αλκοολικούς οδηγούς εκχιονιστικών μηχανημάτων να ισχυρίζονται το ίδιο, ότι πίνουν για να γαληνέψουν τους δαίμονες. Δεν έχει σημασία αν είσαι ο Τζέιμς Τζόουνς, ο Τζον Τσίβερ ή ένας αλήτης που λαγοκοιμάται στο σιδηροδρομικό σταθμό· ένας εθισμένος προσπαθεί να διαφυλάξει πάση θυσία το δικαίωμά του να πίνει ή να μαστουρώνει. Ο Χέμινγουεϊ και ο Φιτζέραλντ δε έπιναν επειδή ήταν δημιουργικοί, αποξενωμένοι ή ηθικά αδύναμοι. Έπιναν επειδή αυτό κάνουν οι αλκοολικοί. Οι δημιουργικοί άνθρωποι ίσως διατρέχουν όντως μεγαλύτερο κίνδυνο να γίνουν αλκοολικοί ή ναρκομανείς απ’ όσο κάποιοι που ασχολούνται με άλλα επαγγέλματα, αλλά και τι έγινε; Όλοι φαινόμαστε πάνω κάτω ίδιοι όταν ξερνάμε στην άκρη του δρόμου.

(Όποιος έχει διαβάσει το βιβλίο ξέρει ότι ο Κινγκ μιλάει εκ πείρας...)

3 σχόλια:

  1. σήμερα ο Καιάδας είναι θέμα επιλογής....οσοι δεν προσαρμόζονται πέφτουν μόνοι τους...ομως η Amy λέει μωρέ :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ευστοχή η επιλογή του Καιάδα για την παρομοίωση μιας και είμαι από τη Σπάρτη :)

    Όσο για την Amy, δεκτό το αισθητικό κριτίριο του καθενός (γι αυτό και θα μου επιτρέψεις να διαφωνήσω ως προς το "λέγειν" της...).

    Με αφορμή αυτό πάντως, μια μικρή σημείωση. Πολλές φορές παραβλέπουμε την προσωπική και κοινωνική συμπεριφορά ενός καλλιτέχνη βάζοντας σε πρώτη μοίρα την τέχνη του. Είμαι απόλυτα υπέρμαχος αυτής της τακτικής, υποστιρίζω άλλωστε ότι το έργο ενός καλλιτέχνη ουδεμία σχέση δεν έχει με τη ζωή του!

    Το αντίθετο δυστυχώς είναι τελείως άτοπο πλην συχνά εφαρμόσιμο! Τουτέστιν, πολλές φορές (είδικα σε "κωλοψαγμένιστικους", "ψευδό-αριστερίζοντες" κύκλους) βλέπουμε ένα καλλιτέχνη να λατρεύεται απο το κοινό μόνο και μόνο για το πρόσωπο που παρουσιάζει, ανεξάρτητα από την -συνήθως αμφιβόλου ποιότητας- τέχνη του, η οποία καταλήγει να είναι απλά μια αφορμή κοινωνικών εμφανίσεων...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Chris για άλλη μια φορά έγραψες! Αλλά και ο Stephen έγραψε (αυτός βέβαια το κάνει εδώ και δεκαετίες)! Υποκλίνομαι και στους δυο σας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Γράψε, να δω τι θα καταλάβεις.