Η ιδέα ότι η δημιουργική προσπάθεια και οι ψυχοτρόπες ουσίες είναι πράγματα αλληλένδετα είναι ένας από τους μεγάλους δημοφιλείς διανοουμενίστικους μύθους του καιρού μας. Οι τέσσερεις συγγραφείς του 20ου αιώνα το έργο των οποίων των οποίων ευθύνεται κυρίως γι’ αυτό είναι μάλλον ο Χέμινγουεϊ, ο Φιτζέραλντ, ο Σέργουντ Άντερσον και ο ποιητής Ντίλαν Τόμας. Είναι οι συγγραφείς που σε μεγάλο βαθμό διαμόρφωσαν την εικόνα μας ενός υπαρξιακού αγγλόφωνου ρημαγμένου τόπου όπου οι άνθρωποι έχουν αποκοπεί ο ένας από τον άλλον και ζουν σε ατμόσφαιρα συναισθηματικού στραγγαλισμού και απόγνωσης. Αυτές οι έννοιες είναι πολύ οικείες στους περισσότερους αλκοολικούς και η κοινή αντίδραση προς αυτές είναι η θυμηδία. Οι συγγραφείς που κάνουν κατάχρηση ουσιών δεν είναι παρά απλοί χρήστες· κοινοί μπεκρήδες και πρεζόνια, με άλλα λόγια. Οποιοσδήποτε ισχυρισμός ότι τα ναρκωτικά και το αλκοόλ είναι αναγκαία για να αμβλύνουν μια οξύτερη ευαισθησία δεν είναι παρά συνηθισμένες ανοησίες κάποιου που προσπαθεί να βρει δικαιολογίες. Έχω ακούσει αλκοολικούς οδηγούς εκχιονιστικών μηχανημάτων να ισχυρίζονται το ίδιο, ότι πίνουν για να γαληνέψουν τους δαίμονες. Δεν έχει σημασία αν είσαι ο Τζέιμς Τζόουνς, ο Τζον Τσίβερ ή ένας αλήτης που λαγοκοιμάται στο σιδηροδρομικό σταθμό· ένας εθισμένος προσπαθεί να διαφυλάξει πάση θυσία το δικαίωμά του να πίνει ή να μαστουρώνει. Ο Χέμινγουεϊ και ο Φιτζέραλντ δε έπιναν επειδή ήταν δημιουργικοί, αποξενωμένοι ή ηθικά αδύναμοι. Έπιναν επειδή αυτό κάνουν οι αλκοολικοί. Οι δημιουργικοί άνθρωποι ίσως διατρέχουν όντως μεγαλύτερο κίνδυνο να γίνουν αλκοολικοί ή ναρκομανείς απ’ όσο κάποιοι που ασχολούνται με άλλα επαγγέλματα, αλλά και τι έγινε; Όλοι φαινόμαστε πάνω κάτω ίδιοι όταν ξερνάμε στην άκρη του δρόμου.
(Όποιος έχει διαβάσει το βιβλίο ξέρει ότι ο Κινγκ μιλάει εκ πείρας...)
