Βρέθηκα παρέα με την Άτροπο για 4η φορά στο Rijksmuseum αυτά τα Χριστούγεννα. Διαβάζεται ρέικς κ σημαίνει «αυτοκρατορικό» από το λατινικό «rex» (όπως κ το γερμανικό «reich»). Οι Φλαμανδοί είναι μάστορες στη ζωγραφική κ το μουσείο αυτό είναι ίσως το αγαπημένο μου μέρος στο Άμστερνταμ. Δε θα σας μιλήσω όμως για τον Βαν Ντάικ κ τον Ρέμπραντ. Θα σας πω για τον Έρωτα. Δεν μιλάω για την έννοια—μιλάω για τη θεότητα.
Ανεβαίνοντας τη σκάλα για να βρεθείς στον επάνω όροφο του μουσείου συναντάς ένα άγαλμα του γνωστού φτερωτού θεού. Ο συγκεκριμένος δεν είναι ο συνηθισμένος παιχνιδιάρης Έρωτας που σε σημαδεύει με το τόξο του ενώ εσύ ασχολείσαι με άλλα, πιο ασήμαντα πράγματα. Αυτός ο Έρωτας είναι διαφορετικός. Δεν είναι τυχαίο πως το έργο ονομάζεται "L'amour menaçant": Ο Απειλητικός Έρωτας. Αυτός ο πιτσιρικάς έχει απόλυτη γνώση της δύναμής του. Σε κοιτάει με βλέμμα πονηρό κ σε προτρέπει να κάνεις ησυχία ενώ τραβάει από τη φαρέτρα του το βέλος για το επόμενο θύμα του. Σε καλεί να συνωμοτήσεις μαζί του, να μην τον προδώσεις, όχι όμως επειδή το θέλεις αλλά επειδή στο επιβάλλει με τη χειρονομία του κ με το επιτακτικό του βλέμμα. Χαμογελάει μεν, αλλά όχι τόσο χαρούμενα, όσο ύποπτα. Έχει τον έλεγχο. Όχι απλώς τον έλεγχο της παρούσας κατάστασης, τον έλεγχο γενικότερα. Κινεί τα νήματα. Είναι το αφεντικό.
Στη βάση του αγάλματος υπάρχει μια επιγραφή που επιβεβαιώνει αυτό που έχεις ήδη αρχίσει να συνειδητοποιείς: Qui que tu sois, voicy tons Maitre - Il l'est le fut, ou le doit être. Όποιος και να 'σαι, ιδού ο αφέντης σου - είναι, ήταν, ή θα είναι. Όπως καταλαβαίνετε, η επιγραφή δεν μιλάει για τη θεότητα—μιλάει για την έννοια.
 |
| L'amour menaçant |
Αφού συνηθίζεται το λοιπόν να κλείνουμε τη χρονιά με ευχές, σας εύχομαι το 2013 να βρείτε όλοι το μάστορά σας.
Τα λέμε του χρόνου.
